Marcus Heider i Erin Hutchko jechali późną nocą przez most Wright Memorial w Karolinie Północnej. Droga przed nimi była pusta, wisząca nad czarnymi wodami, spowita gęstą ciszą, przerywaną jedynie szeptem wiatru.

Nagle jego uwagę przykuł ulotny błysk. Światło, tuż przy krawędzi asfaltu. Erin zmarszczyła brwi. —Widziałeś to? -szept.

Marcus nieumyślnie zwolnił. —Tak… ale co to było? —odpowiedział z chłodem w głosie.

Przechodząc przez stary, opuszczony most, pewna para zobaczyła dziwne światło przebijające się przez ciemność. Dowiedz się, co to było.

Tam, w cieniu, błyszczało dwoje oczu, wpatrzonych w nich ze wzruszającą intensywnością. Ale coś tu nie grało. To nie były przestraszone oczy zwierzęcia złapanego w światła reflektorów. Byli spokojni, niemal świadomi, jakby byli poddawani ocenie.

Erin poczuła dreszcze. Sylwetka była rozmazana i nieokreślona, ​​ale jej obecność przytłaczająca. Nie będąc w pełni człowiekiem, ani w pełni zwierzęciem, zdawała się balansować pomiędzy dwoma światami. Marcus zacisnął dłonie na kierownicy, walcząc z wewnętrznym strachem, który kazał mu odejść. „Powinnyśmy iść…” wyszeptała Erin ze ściśniętym gardłem.

Stworzenie nie poruszyło się, ale skinęło lekko głową, jakby wyczuło ich niepokój. Cisza stała się absolutna, czas zatrzymał się w nie do zniesienia oczekiwaniu. A potem nagle…

Zniknął. Nie zniknął w cieniu. Przestało istnieć, jakby nigdy go nie było.

Ogarnięty niewytłumaczalnym strachem Marcus nacisnął pedał gazu. Erin drżącymi rękami zacisnęła dłonie na siedzeniu. —Marcus… co my przed chwilą widzieliśmy?

Nie było żadnej odpowiedzi. Tylko dziwna pewność, że natknęli się na coś przekraczającego wszelkie pojmowanie.