Nie boję się już niczego
Marina leżała na starym wąskim łóżku i patrzyła w sufit.

Oczy jej opadały, ale wiedziała, że ​​w żadnym wypadku nie może teraz spać.

Jeśli nagle zaśnie, może wydarzyć się coś strasznego…

Obok dziewczynki spokojnie spała jej trzyletnia siostra Mirra. Wreszcie wyzdrowiała i jutro będziemy mogli ją zabrać do przedszkola przed szkołą. Marina poczuła się w ten sposób spokojniejsza – zostawianie dziecka w domu pod opieką matki stawało się coraz bardziej niebezpieczne.

Z kuchni co jakiś czas słychać było plusk wody, brzęk naczyń czy mamrotanie pijanej matki. Marina już kilka razy próbowała ją namówić, żeby poszła spać, ale kobieta tylko się rozzłościła i obrzucając wulgaryzmami wyrzuciła najstarszą córkę do pokoju dziecięcego. Dziewczynka w końcu zdecydowała się położyć i poczekać na moment, kiedy jej mamie znudzi się picie butelki i uspokoi się.

Mała Mirra jęczała cicho przez sen i próbowała się przewrócić – spanie na pojedynczym łóżku ze starszą siostrą było ciasne. Marina wzdrygnęła się na ruch siostry i otworzyła oczy. Cholera, i tak zasnąłem! Wstała z łóżka, starając się zrobić to jak najszybciej, ale bardzo ostrożnie, aby nie obudzić siostry i szybko pobiegła do kuchni. Mama spała tuż przy stole, opierając głowę na złożonych dłoniach. Na kuchence stał garnek z zupą, palnik pod spodem był odkręcony na pełną moc, ale gaz już nie palił – cały piec był zalany zupą. Marina pospiesznie wyłączyła gaz i otworzyła okno. Podczas gdy maleńka kuchnia była trochę wietrzona, dziewczyna zdjęła zupę z kuchenki, wytarła patelnię i westchnęła – prawie połowa się wygotowała! Położyła matkę w obskurnym kuchennym kącie, przykryła ją kocem, który przyniosła z salonu i zamknęła okno. Nie miałam już siły czyścić pieca.

Wracając do pokoju dziecięcego, Marina podeszła do łóżka i zobaczyła, że ​​dziecko spokojnie chrapie, leżąc na plecach i szeroko rozkładając ramiona. Na sąsiedniej sofie spała druga siostra, dziewięcioletnia Anya. Marina ostrożnie wzięła swój kocyk, starając się nie przeszkadzać Mirze, po czym podeszła do stojącego w kącie krzesła, skuliła się na nim i wreszcie zasnęła.

-Córko, wybacz mi! – Mama, pilnie wymachując gąbką, próbując wyszorować zakryty zupą piec, odwróciła się i spojrzała z poczuciem winy na Marinę.

Marina wchodząc rano do kuchni, obejrzała matkę od góry do dołu. Tłusta, poplamiona szata, brudne włosy zebrane w niechlujny kucyk, pomięta, opuchnięta twarz… Mój Boże, gdzie jest ta piękna, kochana mama, którą tak dobrze pamiętała, bo jeszcze trzy lata temu wszystko było inne! A w przedpokoju na ścianie wiszą fotografie w pięknych ramkach, które przypominają o tym szczęśliwym i radosnym życiu. Gdzie mama zawsze się uśmiecha, gdzie oczy dzieci błyszczą szczęściem i gdzie tata wciąż żyje…

Marina pamiętała ten dzień bardzo mgliście. Zdaje się, że były wtedy wakacje, przynajmniej była w domu i obudziła się dość późno. Rodzice długo nie wstawali, aż pięciomiesięczna Mirrochka zaczęła płakać i krzyczeć, domagając się jedzenia. Mama została w przedpokoju, żeby ją nakarmić, a tata poszedł do kuchni, żeby nastawić czajnik. Marina, która w tym momencie robiła sobie kanapki, zauważyła, że ​​był jakiś blady i zagubiony. Odkręcając gaz, ojciec zaczął napełniać wodą lśniący metalowy czajnik. Nagle dziewczyna usłyszała głośny dźwięk. Odwróciła się ze strachem. Czajnik leżał w zlewie, a jego pokrywa toczyła się po podłodze. Tata z dziwnie wykrzywionymi ustami i szeroko otwartymi oczami oparł się bokiem o ścianę i powoli zsunął się w dół. Po kilku sekundach otępienia Marina krzyknęła „Mamo!” wybiegł z kuchni.

Potem straszne obrazy zastępowały się nawzajem, jak w kalejdoskopie. Mama trzęsącymi się rękami wybiera numer pogotowia. Przerażona sześcioletnia Anyuta w odpowiedzi na hałas wybiegła z pokoju dziecinnego. Mała Mirra krzyczy w swoim łóżeczku. I Marina, która wśród całej tej grozy pędziła od matki do sióstr, próbując im choć w czymś pomóc i starając się nie patrzeć na leżącego w kącie ojca…

Marina pokręciła głową, jakby otrząsając się z resztek wspomnień. Mama, kołysząc się z boku na bok, usiadła przy stole.

-Moja córko, to już ostatni raz! Czy to prawda!

Marina westchnęła gorzko. Ile razy słyszała już te słowa! I za każdym razem mama prawie przysięgała, że ​​nie będzie już pić, że teraz odejdzie trochę i pójdzie do pracy…

-Mamo, Mirra musi kupić nowe rajstopy na wymianę. Wszystko jest już przeklęte i małe. Anya i ja musimy kupić więcej zeszytów. Wczoraj rano powiedziałeś mi, że nie będziesz pić. Nie ma pieniędzy na artykuły spożywcze, a Ty znowu przyszedłeś z butelką…

-No nie rań mi duszy, Marinka! — ryknęła mama, przykładając ręce do piersi, „jutro dostaniemy twoją emeryturę, pojedziemy i kupimy wszystko, czego potrzebujemy!” Wiem, że nie ma co jeść, więc po co mnie teraz za to zabijać? No dalej, zabij!

Marina w milczeniu patrzyła na matkę. Wiedziała, że ​​dobrą połowę swojej emerytury przeznaczy na długi – musiała zapłacić za bimber, który matka pożyczyła od sąsiadki z sąsiedztwa. Można coś upolować na zakupy i różne potrzebne drobiazgi, ale wtedy panuje kompletna beznadziejność. Jednak jak zawsze… Dobrze, że Mirra je w przedszkolu, a ona i Anyuta jedzą za darmo w szkole, bo inaczej już dawno by rozprostowały nogi…

-Marina Zacharowa! No cóż, w końcu za trzecim razem, kiedy do ciebie krzyknąłem” – nauczycielka języka rosyjskiego Rimma Valentinovna spojrzała surowo spod okularów – „za oknem nie ma deski, ona wisi tutaj!” Co jest z tobą nie tak? Zakochałem się, czy co?

Lekki chichot przebiegł po klasie, ale natychmiast ucichł pod groźnym spojrzeniem nauczyciela. Marina pustym wzrokiem patrzyła na tablicę. Poczuła się tak potwornie zmęczona, że ​​nie miała siły obrażać Rimmy Valentinovny i jej roześmianych kolegów z klasy. Bardzo chciała spać, a dziewczyna nie wiedziała, kiedy będzie mogła teraz spać. Pewnie znowu będę musiał czuwać przez pół nocy nad mamą, żeby nie spaliła mieszkania albo nie zrobiła czegoś innego…

…Marina stała na przystanku i czekała na autobus. W spranej kurtce, której rękawy były już trochę za krótkie, było jej bardzo zimno, a w tanich butach po prostu zdrętwiały jej palce. Szkoda, że ​​nie udało mi się przetrwać tej zimy, w końcu gdy jest ciepło, życie jest łatwiejsze. Zza zakrętu w końcu wyłonił się grzechoczący stary autobus. Zdjęwszy rękawiczki, Marina zaczęła odliczać drobne na podróż. Nagle jedna moneta wypadła z dłoni i zniknęła w śniegu. Dziewczyna podekscytowana zaczęła jej szukać, odgarniając śnieg zmarzniętą ręką. Autobus się zatrzymał, drzwi skrzypnęły. Marina prawie płakała. Monety nie odnaleziono, co oznacza, że ​​wieczorem będziemy musieli przejść pieszo połowę miasta w zimnie, bo nie starczy nam pieniędzy na podróż powrotną. Weszła do autobusu, podała resztę konduktorowi i odbierając bilet, poczuła, jak ktoś ciepłą dłonią dotyka jej dłoni. Spojrzała w górę. Przed nią stał niski chłopak, który patrzył przez okulary w cienkich oprawkach życzliwym spojrzeniem jasnoszarych oczu. Marina ponownie spojrzała na swoją dłoń. Zawierała błyszczącą miedzianą dziesiątkę.

-Znalazłeś to? Wielkie dzięki! – serdecznie podziękowała chłopcu. Młody człowiek skinął głową z uśmiechem i zaczął kierować się na tylny pokład autobusu. I dziewczyna nagle przypomniała sobie, że to, co wypadło jej z rąk na przystanku, to nie nowiutka „dziesiątka”, ale stara, zużyta, ciemna moneta…

Marina jechała autobusem, opierając głowę o zamarzniętą szybę. Ta pozornie zwyczajna sytuacja z upuszczoną monetą zaniepokoiła ją. Ma 18 lat. Jest na trzecim roku studiów. A w domu kompletna ciemność… Młoda, ładna dziewczyna, która zdawałoby się, że ma całe życie przed sobą. I liczy każdy miedziany rubel, po nauce biegnie umyć podłogę w sklepie niedaleko uczelni, potem do przedszkola dla Mirry, która niedawno skończyła sześć lat, a w domu dorastająca Anyuta, pokazująca swój nastoletni charakter, bałagan i bałagan zawsze pijana matka. Bardzo współczuła swoim siostrom, które zmuszone były żyć w biedzie i codziennie oglądać ten koszmar. Żal mi mojej matki, którą mimo wszystko nadal kochała. I też jest mi bardzo, bardzo przykro z powodu siebie. Marina coraz bardziej czuła się jak ryba, walcząc z lodem z całych sił, ale wszystko to bezskutecznie. Pieniędzy jest katastrofalnie mało. Dziewczyny rosną skokowo. Zanim się zorientujesz, Mirra wkrótce zacznie pierwszą klasę. Ogólnie problemy i zmartwienia są tak duże, że nie ma czasu na oddychanie.

Czasami do głowy przychodziła mi czarna myśl: może powinnam rzucić to wszystko do diabła? Studiuje, pracuje na pół etatu, ma stypendium i rentę rodzinną, o którą walczyła przed matką i którą będzie otrzymywać aż do ukończenia studiów. Całkiem możliwe, że wynajmę pokój i nie będę już widzieć pijanej twarzy mojej matki, nie będę już słyszeć jej pijackiej histerii, nie będę już sprzątać bałaganu, który sama udaje się stworzyć, jak za dziesięć lat. Ale pamiętając czyste, jasne spojrzenie Mirrochki, która mocno ściskając dłoń starszej siostry, dumnie kroczy obok niej do przedszkola, pamiętając szkodliwą Anyutę, która już zaczyna mieć problemy z nauką, Marina wypędza tych zdradzieckich myśli. No bo jak można je tak po prostu porzucić, jak będą żyć bez starszej siostry? Tak, i jest mi przykro z powodu mojej matki, cóż, jest mi z tego powodu przykro, nieważne, jak na to spojrzę!

Mrozy nadal nie ustępowały. Idąc wczesnym ciemnym rankiem na przystanek autobusowy, Mirina marzyła o wiośnie i cieple. Było bardzo ślisko. Dziewczyna obawiając się, że się spóźni, próbowała przyspieszyć, ale nie za bardzo jej to wychodziło. Do przystanku pozostało zaledwie pięćdziesiąt metrów, gdy pojawił się zbliżający się autobus. Marina zaczęła biec, ale bez zastanowienia poślizgnęła się i upadła, uderzając się w stopę. Dziewczyna próbowała wstać, ale nie miała siły. Nagle poczuła, że ​​ktoś łapie ją za łokieć.

-Chodź, pomogę. Zraniony? – usłyszała spokojny, przyjemny głos. Facet w okularach ostrożnie pomógł jej wstać.

• Toleruj. Tylko przeze mnie też spóźniłeś się na autobus.

-To nie jest straszne. To prawda, że ​​​​następny jest dopiero za pół godziny. Idziesz na studia? A ja chodzę na uniwersytet, tam jest bardzo blisko. Może pójdziemy na spacer? Wydaje mi się, że szybciej tam dotrzemy. Znam skrót. „Nazywam się Ilya” – uśmiechnął się wybawiciel.

– Marina – dziewczyna skinęła głową. Było zimno, ale perspektywa półgodzinnego czekania na przystanku nie napawała optymizmem. Właściwie lepiej jest chodzić.

Ten nieszczęsny dzień nigdy się nie skończył. Kolano, które od rana było posiniaczone, bolało niemiłosiernie, a Marina nie była w stanie zaliczyć standardu wychowania fizycznego. Zapomniała też w domu o wypracowaniu, które miała oddać na dzisiaj, i ledwo udało jej się przekonać surowego nauczyciela, aby pozwolił jej przynieść pracę jutro. Kiedy wieczorem dziewczyna skończyła swoją zmianę w sklepie, po prostu upadła. Umywszy podłogę w strefie sprzedaży, chciała szybko usunąć towar, ale potknęła się niezdarnie i stopą uderzyła w wiadro. Na podłodze rozlała się brudna kałuża. Marina chwyciła szmatę i zaczęła szybko zbierać wodę. Z jej oczu popłynęły łzy.

-Marina! – usłyszała dziewczyna, gdy po ukończeniu wszystkich prac w końcu wyszła z pracy. Ilya stała nieco dalej od wejścia do sklepu.

-Cześć. Skąd wiesz, że tu jestem? – zapytała ponuro Marina, starannie zakrywając oczy, czerwone od łez.

-Często widziałem, jak przychodziłeś tu po studiach. Postanowiłem więc dzisiaj poczekać. Czy tu pracujesz?

-No cóż, tak. Pracuję na pół etatu. Co, śledziłeś mnie?

• Nie, po prostu zauważyłem. Marin, płakałeś?

-Nieważne…

-OK. Nie rozmawiaj, jeśli nie chcesz. Może pójdziemy na przystanek autobusowy?

Marina po kilku sekundach milczenia rozpłakała się i nieoczekiwanie dla siebie opowiedziała wszystko Ilyi. O tym, jak nagle zmarł tata, jak bezwstydnie mama pije i jak trudno jej uporać się ze wszystkimi zmartwieniami, które na nią spadły.

„To szaleństwo” – wydyszała Ilya. „Nawet nie wiem, czy wytrzymałabym to wszystko”. Jesteś bardzo silny. Ale nie możesz tego stwierdzić.

Marina uśmiechnęła się przez łzy. Poczuła, że ​​po rozmowie poczuła się trochę lepiej. Ale jednocześnie poczułem się trochę zawstydzony swoją szczerością.

-Przepraszam, że ci to wszystko powiedziałem. Chyba nie było potrzeby…

-Co robisz? Odwrotnie. I w ogóle, Marin – powiedział poważnie facet – jeśli potrzebujesz w czymś pomocy, po prostu mów. Pomogę tak bardzo, jak tylko będę mógł.

– Dziękuję – szepnęła dziewczyna. Nie wiedziała, jak jej nowy znajomy może pomóc w jej sytuacji, ale była mu bardzo wdzięczna za wsparcie.

…-An, co się dzieje z twoimi lekcjami? Czy zrobiłeś wszystko? – Marina usiadła na starej sofie w pokoju dziecinnym i zmęczona odchyliła się do tyłu. Właśnie przyprowadziła swoją młodszą siostrę z przedszkola, a teraz Mirra siedziała na dywanie w pokoju dziecinnym i skupiała się na układaniu puzzli.

„Tak” — odpowiedziała Anya — „sprawdzisz to?”

-Trochę później.

-Więc mogę iść na spacer?

-No to idź, tylko na chwilę. I załóż wiatrówkę. Wzrósł wiatr. Czy mama jest w domu?

-No cóż, tak. Kiedy wróciłem ze szkoły, jej tam nie było. Przybyła około czwartej i natychmiast zamknęła się w korytarzu.

Marina zamyśliła się. Dziwna rzecz. Zwykle, jeśli matka idzie gdzieś rano, wszystko jest jasne: poczekaj wieczorem z butelką. Oznacza to, że będzie siedzieć w kuchni do zmroku, a Marina będzie czekać, aż rodzic w końcu się uspokoi i zaśnie. A może zdecydowała się odejść? Jest to oczywiście mało prawdopodobne, ale w głębi duszy dziewczyna zawsze miała nadzieję, że kiedyś to nastąpi.

Marina podeszła do drzwi do holu i ostrożnie otwierając drzwi, cicho zajrzała do środka. Mama leżała na rozłożonej sofie, twarzą do ściany, przykryta cienkim kocem. Dziewczyna cicho zamknęła drzwi. Pozwól mu odpocząć. Może wszystko stopniowo się poprawi… Trzeba po prostu wierzyć.

Wieczór minął spokojnie i spokojnie. Marina sprawdzała lekcje Anyi i czytała Mirrochce bajkę na dobranoc. O dziesiątej siostry już bezpiecznie spały, a dziewczyna też poszła spać. Jakże tęskniła za takimi spokojnymi wieczorami, kiedy nie trzeba słuchać pijackich rozmów i piosenek dobiegających z kuchni, kiedy można spokojnie iść spać, nie martwiąc się o włączone palniki i niedogaszone papierosy…

Najwyraźniej Marina tak przyzwyczaiła się do ciągłego braku snu, że zasypiając o dziesiątej, obudziła się, gdy zegar wskazywał trzecią w nocy. Dziewczyna przewracała się z boku na bok, ale po piętnastu minutach zdała sobie sprawę, że sen całkowicie ją opuścił. Jedynie sen został zastąpiony jakimś niezrozumiałym niepokojem. Marina wstała i cicho, na palcach, żeby nikogo nie obudzić, poszła do kuchni. Tam nalała wody do kubka z czajnika, napiła się i powoli wróciła. Przechodząc obok korytarza, dziewczyna nagle się zatrzymała i po chwili namysłu otworzyła drzwi. Mama wciąż tam leżała, zwrócona twarzą do ściany. Marina spojrzała na nią uważnie i zrobiło się zimno. Od chwili, gdy po raz pierwszy spojrzała na matkę, minęło już jakieś siedem godzin i przez ten czas absolutnie nic się nie zmieniło, nawet koc leżał na jej ramionach dokładnie tak samo. Zebrawszy się na odwagę, dziewczyna podeszła do sofy, dotknęła ręki matki tuż pod łokciem i natychmiast z przerażeniem cofnęła rękę. Nawet pod materiałem cienkiej bluzki miałam lodowatą rękę…

Ilya siedział przy stole w swoim pokoju i przeglądał otwarty podręcznik, ale jego myśli były bardzo dalekie od wyższej matematyki. Ciągle odtwarzał w głowie wczorajszy dzień. Wczoraj odbył się pogrzeb mamy Mariny. Doskonale wiedział, jak dziewczynka żyła przez ostatnie kilka lat i jaka była jej matka, ale wciąż nie potrafił sobie wyobrazić, jak to jest zostać w tym wieku bez obojga rodziców, a nawet z dwiema młodszymi siostrami. Z dreszczem przypomniał sobie, jak blada Marina, próbując się trzymać, uspokajała dziewczyny, jak Anya i Mirra gorzko płakały, a w pobliżu nie było nikogo innego, kto mógłby wesprzeć i pocieszyć, tylko kilku współczujących sąsiadów szeptało o tym, jak „Pijak się upił.” Sam Ilya starał się pocieszyć Marinę najlepiej, jak mógł, ale głównie po prostu cicho przytulał i był tam. Po prostu nie wiedział, co powiedzieć w tak strasznych przypadkach…

Facet zatrzasnął podręcznik. Już zdecydował, że chce spędzić z tą dziewczyną całe życie, mimo że spotkali się tylko po nic. Ten czas wystarczył, aby zrozumiał, jak silna, uparta, a jednocześnie delikatna i bezbronna jest Marina, jaką ma miłą i bystrą duszę. Przytulając ją na pożegnanie po krótkich spotkaniach, Ilya poczuła, że ​​naprawdę tego chce czuć się kruchym, słabym, zwinąć się na kolanach kogoś silnego i niezawodnego, kto może chronić i ogrzewać. I był gotowy stać się dla niej dokładnie tym, pomimo wszystkich trudności i problemów.

…Wysoka kobieta w okularach zdecydowanie weszła do dziekanatu Wydziału Programowania. Rozejrzała się po przestronnym gabinecie, utkwiła wzrok w postaci niskiego, pulchnego dziekana Piotra Michajłowicza i powiedziała:

-Dzień dobry. Piotrze Michajłowiczu, mogę z tobą porozmawiać? Jestem matką Ilyi Surovegin.

„Tak, oczywiście, proszę” – dziekan gościnnym gestem wskazał miejsce przy dużym stole i usiadł naprzeciw niego, „słucham cię”.

-Piotrze Michajłowiczu, dlaczego bez konsultacji ze mną przeniosłeś mojego syna do działu korespondencji? Czy decyzja ta jest podejmowana wyłącznie na podstawie życzeń studenta?

-Co dokładnie jest problemem? Ilya jest już całkiem dorosła, choć wciąż studentka. Decyzje takie podejmowane są samodzielnie, począwszy od osiemnastego roku życia. Twój syn ma dwadzieścia lat, jest studentem trzeciego roku.

-Słuchaj, wiesz, że Ilya jest bardzo obiecującym programistą, a korespondencja… No cóż, czy to jest edukacja? Dlaczego nie próbowałeś go przekonać?

• Zapytałem go o powody transferu. Wydały mi się przekonujące. Nie widzę powodu, aby odmówić jego transferu. A potem — na próżno mówisz o edukacji korespondencyjnej. To nie gorsza jakość niż spotkanie twarzą w twarz. Jeśli nie masz więcej pytań do mnie, pójdę, za twoją zgodą. Studenci na mnie czekają.

Kobieta zaciskając usta, w milczeniu wstała od stołu i wyszła, głośno stukając obcasami. Dziekan westchnął, wziął teczkę z półki i opuścił gabinet.

-Ilya, opamiętaj się! — Mama chodziła po pokoju z boku na bok, desperacko gestykulując: „czy tak ciężko pracowałeś w szkole, zdobyłeś medal, poszedłeś na uniwersytet, a teraz studiujesz korespondencyjnie i pracujesz?” I najważniejsze – po co?

„Mamo, już ci wyjaśniłem, dlaczego to jest potrzebne” – Ilya zmarszczył brwi, ale stanowczo spojrzał matce w oczy, nie odwracając wzroku.

-Synu, to nonsens! Rozumiem — byliście przyjaciółmi, poznaliście tę dziewczynę. Cóż, nadal bądźmy przyjaciółmi! Co jesteś jej winien? Dlaczego zdecydowałeś się jej pomóc, nawet kosztem swojej edukacji?

-Mamo, nie musisz się martwić o swoją edukację, ja ją zdobędę. Doskonale rozumiem, że bez niego nie ma szans na normalną pracę i utrzymanie rodziny. Ale teraz będzie tak.

-Iljusza, jaka rodzina? Zamierzasz poślubić tę Marinę?

-Tak. Idę.

-Ilya, zwariowałeś! Dlaczego potrzebujesz tej niewoli? Mój ojciec zmarł na zawał serca, mama zmarła od wódki, a na dodatek dwie siostry! Czas pokaże, jaki rodzaj dziedziczności się ujawni!

-Mamo, nie chcę przeklinać. Dlatego proszę Was — nie mówcie źle o Marinie. Nieważne, co do niej czujesz, i tak nie zmienię swojej decyzji.

Mama chciała sprzeciwić się, ale powstrzymała się, gdy zobaczyła stanowcze i zdecydowane spojrzenie syna. Uświadomiła sobie, że podjął już decyzję ostateczną i nieodwołalną.

…Dwudziestoletnia Marina Surovegina, ramię w ramię z mężem, weszła do gabinetu USG. Młody specjalista USG, przesuwając czujnik nad zaokrąglonym brzuchem pacjentki, podyktował pielęgniarce dane z badania. Skończywszy, powiedziała do Mariny z uśmiechem:

-Jesteś taka młoda, delikatna — i już przygotowujesz się do zostania matką, a nawet posiadania bliźniaków. Nie boisz się?

Marina, patrząc na męża, uśmiechnęła się i odpowiedziała:

-Dawno temu zostałam mamą. I nie boję się już niczego! A z takim mężem — tym bardziej…