Z perspektywy czasu, Oscary z 1972 roku wydają się być kapsułą czasu, pokazującą zmieniający się Hollywood.

Oscary w 1972 roku były czymś więcej niż tylko ceremonią wręczenia nagród; były olśniewającą celebracją kina, która uchwyciła istotę minionych czasów.

W ostatnich latach naprawdę poczułem, że Oscary stały się bardziej mdłe i nudne. Wydaje się, że chodzi w nich bardziej o popisywanie się niż o faktyczne świętowanie innych i ich osiągnięć.

Szczera radość i duma z sukcesów innych osób zdają się zanikać, przez co ceremonia wydaje się mniej autentyczna i niezapomniana niż kiedyś.

Moim zdaniem ceremonia wręczenia Oscarów w 1972 r. była czymś zupełnie innym.

Ta szczególna noc wypełniona była niezapomnianymi momentami, które podniosły poprzeczkę dla każdej następnej ceremonii rozdania Oscarów. Powrót do tego wieczoru jest jak wejście do kapsuły czasu złotej ery Hollywood – a nieedytowane zdjęcia z tej nocy opowiadają historię czystego blasku i potęgi gwiazd.

Czym więc tak naprawdę wyróżniały się Oscary z 1972 r. na tle pozostałych?

Rok historyczny

Na początek, 44. ceremonia wręczenia Oscarów uhonorowała niektóre z najlepszych filmów w historii kina.  The French Connection  zdominował wieczór, zdobywając pięć Oscarów, w tym za najlepszy film, najlepszą reżyserię dla Williama Friedkina i najlepszego aktora dla Gene’a Hackmana, który zagrał nowojorskiego detektywa Jimmy’ego „Popeye’a” Doyle’a.

Brutalny realizm i intensywne pościgi samochodowe w filmie ustanowiły nowy standard dla thrillerów, a sukces na Oscarach ugruntował jego miejsce w historii kina. To był prawdziwy film z prawdziwymi aktorami i naprawdę dobrą historią – czego brakuje w dzisiejszych czasach.

„Film był zupełnie inny niż wszystko, co do tej pory zrobiłem. Nigdy nie kręciłem tak dużo na zewnątrz, a zwłaszcza zimą i zwłaszcza w takich warunkach, w których cały czas byliśmy w akcji. I nie sądzę, żeby reżyser kiedykolwiek mnie tak bardzo naciskał, co było dla mnie naprawdę dobre” –  powiedział Gene Hackman .

Gene Hackman był tak zszokowany wygraną, że nie pamiętał nawet, jak wstał z miejsca i podszedł do podium. Na scenie aktor wyraził wdzięczność swojemu pierwszemu trenerowi dramatu i swojej matce, ale wkrótce przytłoczyły go emocje.

Inne arcydzieło,  Mechaniczna pomarańcza , również zostało nominowane w tym roku. Dystopijna wizja Stanleya Kubricka wywołała zarówno kontrowersje, jak i podziw, co jeszcze bardziej zwiększyło kulturowe znaczenie ceremonii. Tymczasem  Skrzypek na dachu  przywrócił widzom gatunek muzyczny, czarując tłum porywającą ścieżką dźwiękową i rozgrzewającą serce historią.

The Last Picture Show , arcydzieło o dorastaniu Petera Bogdanovicha, oczarowało publiczność i zdobyło osiem nominacji do Oscara. Dzięki sugestywnym czarno-białym zdjęciom, nostalgiczny portret życia w małym miasteczku wyróżniał się. Cloris Leachman i Ben Johnson dali niezapomniane występy, każdy z nich zdobywając Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej i najlepszego aktora.

Nie widać żadnych gorących spodenek

Gala rozdania Oscarów w 1972 r. była olśniewającym powrotem do blichtru i blasku złotej ery Hollywood.

Zniknęły pióra, frędzle i hipisowskie opaski na głowę, które dominowały na ostatnich ceremoniach. Tegoroczna gala zaprezentowała oszałamiającą gamę elegancji vintage, z gwiazdami ozdobionymi zwiewnymi szyfonami i luksusowymi brokatami, podkreślonymi diamentami i futrami.

Jak zauważyli niektórzy reporterzy, nie było widać ani jednej gorącej stylizacji, chociaż Jane Fonda zaprezentowała się odważnie w jednym z niewielu kostiumów ze spodniami na czerwonym dywanie.

Jeden z reporterów zauważył również, że wiele pań prezentowało „bogaty dekolt”, co potęgowało atmosferę przepychu tego wieczoru.

Protesty

Jak zwykle, przestrzeń przed Los Angeles Music Center tętniła życiem, gdyż fani chcieli zobaczyć pełną gwiazd paradę zmierzającą na ceremonię wręczenia nagród.

Jednak emocje były zabarwione napięciem, ponieważ w pobliżu wybuchły protesty — powszechne zjawisko w tamtych czasach. Demonstranci, o których donoszono, że byli bardzo głośni, zostali powstrzymani przez kordon policjantów.

W tym roku protesty koncentrowały się na filmie Clinta Eastwooda  Dirty Harry , który, mimo że nie został nominowany do żadnej nagrody, spotkał się z krytyką za rzekome gloryfikowanie przemocy policji. Na jednym szczególnie uderzającym znaku widniał napis: „Brudny Harry to zgniłe jajo”.

Bez koszulki i pokryty łańcuchami

Muzyka odegrała znaczącą rolę w uczynieniu Oscarów 1972 niezapomnianymi.

Isaac Hayes zapisał się w historii jako pierwszy Afroamerykanin, który zdobył Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną za swój hit „Theme from Shaft”, prezentując muzykę soul na Oscarach w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widziano.

Jego  elektryzujący występ  na scenie był jednym z najważniejszych momentów tamtej kwietniowej nocy. Ikona, bez koszuli i owinięta łańcuchami, dominowała na scenie, grając na keyboardzie, otoczona wirem tancerzy.

Spektakl osiągnął szczyt, gdy Hayes zniknął pod sceną w chmurze dymu, pozostawiając publiczność w osłupieniu. To był moment, który naprawdę zdefiniował magię Oscara!

Pożegnanie Betty Grable

Jednym z najbardziej wyjątkowych momentów wieczoru był występ legendarnej aktorki Betty Grable na gali, co było jednym z jej ostatnich publicznych występów.

Betty Grable była — i pozostaje — jedną z gigantek Hollywood. Jej kultowy plakat przedstawiający kostium kąpielowy, stworzony w 1943 r., wyniósł ją do sławy jako najlepszej pin-up girl II wojny światowej. Ale Grable była czymś więcej niż tylko ładną buzią; była bardzo popularną aktorką, a jej 42 filmy w latach 30. i 40. przyniosły dochód w wysokości ponad 100 milionów dolarów.

W połowie lat 40. była najlepiej opłacaną kobietą w Ameryce, słynącą z ubezpieczenia swoich nóg na kwotę 1 miliona dolarów. Rozmyślając o swojej niesamowitej podróży w filmie, Grable powiedziała kiedyś: „Zostałam gwiazdą z dwóch powodów i stoję na nich”.

Betty Grable pojawiła się w efektownej turkusowej sukni, pięknie zdobionej srebrnymi cekinami i z eleganckim dekoltem.

Niestety, Oscary w 1972 r. były jednym z jej ostatnich publicznych występów, słodko-gorzkim momentem dla fanów, którzy ją uwielbiali. Niestety, zmarła zaledwie rok później na raka płuc w wieku 56 lat.

Słaby, siwowłosy pionier 

Wśród gwiazdorskiej obsady na 44. Oscarach jedna postać wyróżniała się ponad resztę. Na zakończenie trwającej prawie trzy godziny ceremonii wręczenia nagród niespodziewanie pojawił się wątły, siwowłosy pionier filmu. Nie był to nikt inny, jak Charlie Chaplin, który został wyrzucony z Hollywood i USA dwie dekady wcześniej po oskarżeniu go o sympatie komunistyczne.

Moment był niezwykle emocjonalny, ponieważ Chaplin został uhonorowany za swój wkład w kinematografię. 82-letni aktor wszedł na scenę ze swoją charakterystyczną laską derby, zyskując gromkie brawa od 2900 obecnych gwiazd.

Owacja  na stojąco  trwała 12 minut – była najdłuższa w historii rozdania Oscarów.

Dla milionów widzów w domach oglądanie tego giganta kinematografii na własne oczy wydawało się niemal nierealne. Jednak najbardziej wzruszający moment należał do samego Chaplina, który otrzymał nagrodę specjalną od Akademii Filmowej.

„Och, bardzo dziękuję. To dla mnie emocjonalny moment. A słowa są tak słabe i daremne. Dziękuję za zaszczyt zaproszenia mnie tutaj. Jesteście cudownymi, słodkimi ludźmi” – powiedział angielski aktor komediowy.

Stare i nowe

Jak wspomniano, ceremonia z 1972 r. była świętowaniem połączenia starego i nowego Hollywood.

Legendarne gwiazdy takie jak Jane Russell, Macdonald Carey i Jane Powell Kelly dzieliły blask reflektorów z młodym pokoleniem aktorów, takimi jak Jane Fonda, Jack Nicholson, Gene Hackman, Cloris Leachman i Raquel Welch.

Czerwony dywan był pokazem czystej elegancji, a gwiazdy wystąpiły w olśniewających sukniach i smokingach, które odzwierciedlały ponadczasowy urok złotej ery Hollywood.

Z pewnością jest wiele zdjęć z tej nocy, które oddają elektryzującą atmosferę w powietrzu. Ale jedno zdjęcie naprawdę przykuło moją uwagę: to, na którym są Raquel Welch, Cloris Leachman i Gene Hackman razem.

Gene Hackman miał wszelkie powody do uśmiechu i szczęścia na tym zdjęciu, Cloris Leachman zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej za  The Last Picture Show , a Raquel Welch promieniała w swojej oszałamiającej sukience. Podczas Oscarów w 1972 roku Welch była nie tylko prezenterką dla najlepszej aktorki drugoplanowej, ale także reprezentacją zmieniających się ideałów kobiecości w Hollywood. Jej pewność siebie i glamour na zdjęciu symbolizują moment, w którym kobiety zaczęły zaznaczać swój wpływ w branży.

Za obrazem

Dla mnie fotografia ujmuje nie tylko moment w czasie, ale także kariery i wkład trzech kluczowych postaci w przemyśle filmowym. Każda osoba na zdjęciu reprezentuje inną stronę ewolucji Hollywood.

Na przykład występ Leachman wyróżnia się jako symbol zmieniającego się krajobrazu filmowego tej ery. Jej zwycięstwo oznaczało zmianę w kierunku bardziej niuansowanych, opartych na postaciach historii w Hollywood.

Obraz Hackmana, Leachmana i Welcha odzwierciedla również szersze zmiany kulturowe, które miały miejsce na początku lat 70. XX wieku. Przemysł filmowy odchodził od tradycyjnych narracji i przyjmował bardziej zróżnicowane opowiadanie historii, co było widoczne w filmach nominowanych w tym roku.

Niezależnie od tego, czy widziane oczami kamery, czy wśród gromkich braw, ceremonia wręczenia Oscarów w 1972 r. na zawsze zapisze się w historii kina!