Noc była nudna i cicha, kiedy Elena usłyszała trzask za drzwiami. Spojrzała na zegarek – trzecia w nocy. Kto mógłby przyjść o takiej porze? Słychać było ledwie zauważalne, ale uparcie krótkie i precyzyjne pukanie. Ostrożnie podchodząc do drzwi z zapartym tchem, zajrzała przez wizjer. Na początku nic nie widziała, jedynie silną ciemność, jednak po chwili dostrzegła sylwetkę stojącą w bezruchu, jakby czekającą na jej reakcję.

– Eleno, otwórz się. To bardzo ważne” – usłyszała zduszony głos i dreszcz przebiegł jej po plecach. Głos wydawał jej się tak znajomy – była to jej młodsza siostra, z którą nie rozmawiała od kilku lat. Myśli zastępowały się nawzajem, ale Elena nie mogła się zmusić do podjęcia decyzji i otwarcia drzwi.

Za drzwiami siostra nadal milczała, a cisza była nie do zniesienia. Dlaczego przyszła? Dlaczego jest tak późno? I dlaczego teraz?

Zawahała się, stojąc przed drzwiami, gdy głos za nią odezwał się ponownie, tym razem niemal szeptem:

— Lena, wybacz mi… Nie mam dokąd pójść.

W tych słowach była melancholia i rozpacz, a wewnątrz Eleny coś drgnęło. Z trudem otworzyła drzwi i pojawiła się przed nią Olga, wyczerpana i przygnębiona, z cieniami pod oczami. Elena zaprosiła ją do środka, o nic nie pytając. Cisza między nimi była ciężka, ale wymowna.

Usiedli w salonie, a Olga spuszczając wzrok, zaczęła opowiadać historię wyjaśniającą jej nieoczekiwane pojawienie się. Okazało się, że w ciągu ostatnich kilku lat jej życie uległo pogorszeniu. Olga znalazła się w nieudanym związku, popadła w długi, a gdy nie było na kim polegać, uświadomiła sobie, że została sama. W pewnym momencie stało się dla niej jasne, że pozostała jej tylko jedna bratnia dusza — siostra, z którą zerwała wszelkie więzi. Droga do drzwi Eleny stała się jej ostatnią szansą na zbawienie.

„Nie wiedziałam, że masz własne problemy i chyba po prostu się przestraszyłam, kiedy się pokłóciliśmy” – Olga powstrzymywała łzy. „Nie miałem dokąd pójść i nie mogłem sobie poradzić sam…

Elena słuchała w milczeniu, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Przez te wszystkie lata była zła i urażona swoją siostrą, wierząc, że ją zdradziła, ale teraz widziała przed sobą mężczyznę, który szczerze żałował swojej przeszłości. Elena poczuła, jak chłód jej żalów stopniowo topnieje.

Nagle Olga wybuchła płaczem, a Elena po raz pierwszy od wielu lat poczuła, jak rodzi się w niej pragnienie ochrony i pocieszenia. Siedzieli razem całą noc, rozmawiając, omawiając swoją przeszłość i wspominając szczęśliwe chwile z dzieciństwa. Niechęć zniknęła, ustępując miejsca zrozumieniu i przebaczeniu.

O świcie Elena przytuliła Olgę i obiecała, że ​​będzie tam bez względu na wszystko. Ta noc była dla obojga początkiem nowego rozdziału, wolnego od przeszłości i pełnego nadziei.