o dwutygodniowej podróży Victoria z przerażeniem odkryła, że ​​jej jasnożółty dom, który z miłością pomalował jej zmarły mąż, został przemalowany na szaro przez jej sąsiadów, rodzinę Davisów.

Znani z niechęci do jaskrawych kolorów jej domu, podczas jej nieobecności wzięli sprawy w swoje ręce.

Victoria zażądała wyjaśnień od Davisów, ale oni wszystkiemu zaprzeczyli.

Jej sąsiad, pan Thompson, potwierdził, że przemalowanie zostało przeprowadzone na podstawie fałszywego zlecenia na prace w imieniu Davisów.

Wiktoria była wściekła i czuła, że ​​sąsiedzi zniszczyli pamięć o jej mężu wiadrem farby.

Wpadła do biura firmy malarskiej i zażądała wyjaśnień.

Menedżer Gary przeprosił i powiedział: „Myśleliśmy, że to ich dom”.

Victoria nalegała na złożenie reklamacji, a firma malarska zgodziła się na współpracę.

Na procesie pracownicy firmy malarskiej wypowiadali się przeciwko Davisom.

Sędzia uznał Davisów za winnych oszustwa i umyślnego zniszczenia mienia i nakazał im pomalowanie domu na żółto oraz pokrycie wszystkich kosztów, w tym opłat prawnych.

Przed gmachem sądu pani Davis syknęła: „Mam nadzieję, że jest pan teraz szczęśliwy”.

Victoria uśmiechnęła się słodko i odpowiedziała: „Zrobię to, kiedy mój dom znów zmieni kolor na ŻÓŁTY!”

Determinacja Victorii, by pozostać niezachwianą, opłaciła się, przywracając zarówno kolor jej domu, jak i spokój ducha.